Taki czas…

Post przyrodniczy  niestety oddalił się w czasie. Góry będą musiały jeszcze poczekać, bo mąż mi się rozchorował, a i ja nie czuję się zbyt kwitnąco.

Przez to całe niedomaganie, jakiś taki sentymentalizm mnie naszedł.

A odganiałam jak namolną muchę, przesuwałam w czasie, walczyłam ze sobą jak lew,  aby w końcu poddać się z cichym westchnieniem…

Nie sposób mi uciec od podsumowań ubiegłego roku, zwłaszcza, że wielkimi krokami zbliża się pierwsza rocznica mojego bloga. Zwłaszcza, że tak wiele ciekawych rzeczy w moim życiu się wydarzyło. I tak wiele nowych rzeczy w robótkach ręcznych się nauczyłam.

W ubiegłym roku zrobiłam 9 swetrów i bluzek na drutach, 6 swetrów i bluzek na szydełku oraz 3 swetry na maszynie dziewiarskiej. Przybyły mi 2 czapki i 2 szaliki. Oprócz tego zrobiłam serwetkę na szydełku, rękawiczki, sukienkę i spódnicę na drutach i szyto-robioną torebkę.

Nie wiem, czy to dużo, czy mało. Szafa pęka w szwach, ale głowa i ręce miały cudowne zajęcie i to chyba jest w tym wszystkim najbardziej istotne.

Zakładając bloga myślałam, że o dziewiarstwie wiem sporo. Przecież z drutami i szydełkiem miałam do czynienia niemal od zawsze. Robiła moja babcia i mama, aż przyszedł i na mnie czas. Jakież więc było moje zaskoczenie, gdy dotarło do mnie, że tak naprawdę to znajdowałam się na początku dziewiarskiej drogi. W ciągu ostatniego roku nauczyłam się więcej, niż w ciągu całych lat mojego dotychczasowego życia: Poznałam nowe techniki i nabyłam nowych umiejętności:

1. robienie swetrów od góry na okrągło
2. bezsupłowe łączenie nitek w robótce
3. farbowanie wełny
4. rozdzielanie nitek włóczki
5. zaszywanie ściągaczy
6. magic loop
7. entelac
8. nauczyłam się robić bąble
9. i robić na drutach bez odwracania robótki
10. oraz robić bardziej udane zdjęcia

Zrobiłam rzeczy, o których gdzieś tam po cichutku marzyłam, ale jakoś bałam się za nie zabrać, gdyż myślałam, że nie dam rady: Pierwszy raz w moim życiu powstały:

- sukienka na drutach

- spódnica na drutach

- rękawiczki

- torebka

A duma mnie rozpiera, że ho ho… J

I nie zamierzam na tym kończyć swojej edukacji, gdyż widzę jak wiele jeszcze przede mną. Być może zabiorę się za skarpetki, poduszki i różnej maści dodatki. Ciągnie w kierunku chust i przędzenia oraz wielu wielu innych rzeczy. Ale oczywiście, nic na siłę J

Lecz najważniejsze, najbardziej radosne i najbardziej inspirujące było poznanie innych blogujących osób. Tak bardzo pozytywnie zakręconych, dzielących ze mną wspólne lub podobne pasje. Poznałam i ciągle poznaję mnóstwo osób, które są dla mnie podporą, inspiracją i mobilizacją do działania. Łza mi się w oku kręci, gdy pomyślę, jak wiele to dla mnie znaczy. Dziękuję Wam serdecznie, że jesteście, że czytacie, że wspieracie i komentujecie. :)))