niedziela, 26 sierpnia 2012

Normalnie się poryczałam...

Będzie dłuuugo, więc zalecam wygodne usadowienie się przed komputerem i włączenie opcji: cierpliwość :)))

Płaczu jest wiele rodzajów, ale generalnie dzielą się na te złe i dobre. Są łzy szczęścia i wzruszenia, są też łzy bólu i bezsilności. W ten weekend zaliczyłam superpromocję, bo moje łzy lały się strumieniami. Oczywiście mowa zarówno o tych łzach rozpaczy, jak i szczęścia, przy czym tych drugich było bez porównania więcej. No ale do rzeczy :))

Piątek mijał leniwie na porządkach, komputerze i robótkach. Takie nic specjalnego ...do czasu. Gdy mąż wszedł do domu, leniwość diabli wzięli. Do fryzjera zaczął mnie wyganiać, bo zarosłam okrutnie. I nie było opcji, że jutro, że za parę dni, że jak umówię się z ulubioną fryzjerką. Zostałam dosłownie wypędzona z domu i nieobcięta miałam nie wracać. I jeśli ktoś myśli, że moje łzy wycisnęła nieudana fryzura, to się zawiedzie. Wyszło ok, może ciut za krótko, ale na dłużej wystarczy...
Problem się pojawił, gdy pozbyłam się blond pasemek. No trochę za ciemno mi się na głowie zrobiło, więc zabrałam się za farbowanie. Miało być bardzo blond, na całości. Wyszedł ...KURCZAK!!! Takiej żółtaczki niezakaźnej się nie spodziewałam. I fotek nie będzie, bo wolałam tego nie dokumentować.
Ogrom nieszczęścia mnie powalił i przygniótł do podłogi. Znalazłam się w kraterze rozpaczy. Tym większym, że w domu oprócz czerwonej, innej farby nie miałam. Tak, wtedy pierwszy raz się poryczałam.
Postanowiłam, że domu już nie opuszczę, bo jak z taką głową na ulicy się pokazać, no jak?? Jakoś przespałam ten czarny piątek. A w sobotę rano mąż pojechał mi po farbę do włosów. Poprosiłam go tylko o coś, co ma w nazwie "srebrny", "platynowy", "naturalny" i jest albo blondem, albo jasnym brązem. Żadnych rudych, miodowych lub słonecznych, poza tym było mi wszystko jedno.
Moje kochanie jasny brąz przywiozło. Od razu lepiej mi się zrobiło, gdy pozbyłam się tego szkaradztwa na głowie. Całe dotychczasowe napięcie zeszło ze mnie w jednej chwili i byłam gotowa na leniwy weekend na Ranczo.

Na Ranczo pogoda była dziwna. Tak, jakby zanosiło się na deszcz, ale coś się wstrzymywało. Próbowałam  robótkować, gdy w pewnym momencie poczułam, że jeśli się nie położę, to tego dnia nie przetrwam. I tak sobie zasypiałam, w międzyczasie wybita z rytmu przez sprawdzającego mnie męża. Już mi się tak błogo zaczęło robić, gdy dotarło do mnie, że ktoś usiłuje mnie budzić. I to nie był mój mąż! Otwieram oczy i co widzę?? Kuzyn, z którym częściej widuję się na Facebooku, niż w realu, stoi nade mną pochylony i do mnie mówi!! Nie wiedziałam o co kamann, CO ON TU ROBI??? To sen??? Ale po chwili zaczęło do mnie docierać, że to raczej snu nie przypomina. Tym bardziej, że gdy tylko stanęłam na nogi, do pokoju wparowała reszta części rodziny (siostra, mąż i kuzynostwo), jakieś kilkanaście osób, z tortem i mi STO LAT śpiewali!! Stałam jak wryta, próbowałam ogarnąć, co to za okazja, ale moje zwoje mózgowe w tym momencie chyba jeszcze z objęć Morfeusza nie powróciły, bo kompletnie nie jarzyłam. Oni tak śpiewali, pstrykali fotki mojej kompletnie zdurniałej minie, a ja włączyłam turbomyślenie. Moje imieniny minęły, impreza była, więc to nie to. Do urodzin jeszcze kilka dni, we wrześniu, a przecież sierpień się nie skończył. Ale na torcie widzę, stoi jak byk 40 i się świeci. Czyli to chyba o mnie chodzi. CZYŻBY POMYLILI DATĘ MOICH URODZIN??!! Miałam łzy w oczach, ale ze wzruszenia, pal licho datę, pamiętali o mnie.
No dobra, odśpiewali, każą dmuchać i myśleć życzenie, więc działam na autopilocie i robię, co każą.


W dodatku te świeczki wcale tak łatwo zdmuchnąć się nie dawały, co powyżej widać. Dmuchałam tak kilka razy...

Postawiłam tort na stole, chciałam zaraz kroić, wyciągałam talerze intensywnie myśląc, czy mi naczyń i jedzenia na tyle ludzi starczy, a oni: hola hola, to nie wszystko :)) I stanęłam znów jak wryta, bo każdy zaczął coś z aut przynosić. Oni przyjechali z kompletem jedzenia i picia wszelakiego o jednorazowych naczyniach nie zapominając! Nawet swój sprzęt grający przywieźli! I wiecie co, nie dość, że zatroszczyli się o cały catering, to jeszcze cały program imprezy mieli przygotowany w najdrobniejszym szczególe. Panowie zajęli się grillowaniem, panie plotkami (no bardziej wyjaśnieniami tego wszystkiego...) i resztą jedzenia. Okazało się, że spisek był knuty od miesiąca, data została wybrana tak, żebym się nie mogła za grosz domyśleć, a w tą tajną operację było zamieszanych sporo osób z dalszej i bliższej rodziny. Wiedzieli wszystko, ale nawet ani siostra, ani mama, ani mąż się nie wysypał. Konfidenci... Przy okazji odebrałam życzenia od nieobecnych. Przyjechała roześmiana połowa kuzynostwa, bo reszta nie dała rady. 

I nawet ciepła i słoneczna pogoda się zrobiła. Był badminton i siatkówka oraz kilka innych fajnych gier. Gdy zrobiło się ciemno, towarzystwo zaczęło puszczać lampiony. To tak zamiast kwiatków. Całe 40 sztuk wzbijało się w niebo.



Było pięknie. Jak urzeczona wpatrywałam się w niebo. Moja szczęka z hukiem opadła na trawę i znów odjęło mi mowę. Kolejny raz najnormalniej w świecie się poryczałam. Oni to wszystko zrobili dla mnie!! Dla mnie!!
Ledwie ochłonęłam, towarzystwo mi piosenkę śpiewać zaczęło. "Czterdzieści lat minęło, jak jeden dzień...." niosło się  wśród pól i daję głowę, że i na drugim brzegu jeziora ich słychać było. I pamiątkę dostałam...
I znów ze mnie łzy wypłynęły. Tak wiele szczęścia, w jednym dniu. Czułam się niesamowicie. Siedzieliśmy potem przy ognisku, a mnie ogarnęła błogość. Wszystkie troski gdzieś odeszły i rozkoszowałam się tą radosną chwilą.

A na koniec, gdy wszyscy się już porozjeżdżali, miałam kolejnego gościa. Jasnorudy. Nawet zgrabny. Ale wyraz pyska jakiś taki chytry. Cztery łapy, wielka kita... LIS!! Parę razy go z Rancza wyganialiśmy, ale on co chwilę wracał. Jeśli na imprezę chciał się wprosić, to tak trochę poniewczasie. Czyżby i on życzenia miał zamiar mi składać??? ;)) Spać poszłam głęboko w nocy, ale zasypiać zaczęłam dopiero nad ranem. Cały ten dzień przewijał mi się w głowie niczym film SF. 
I nadal, jeszcze w tej chwili, tak siedząc i pisząc, zastanawiałabym się, czy to wszystko realne, gdyby nie pozostałości jedzenia po wczorajszej imprezie... Jestem w głębokim szoku.
Dlatego wybaczcie mi, że na razie jeszcze u nikogo nic nie skomentuję, ale najpierw ogarnąć się muszę...
Pozdrawiam serdecznie :)))


28 komentarzy:

  1. Witaj Aniu:)) Czytałam tego posta jak jakąś fajną książkę. Gratuluję Ci rodziny i juz dzisiaj życzę wszystkiego najlepszego:)) Powoli witam Cię w gronie 40-latków:)))))

    OdpowiedzUsuń
  2. Ale masz ekstra rodzinkę :))) i życzę Ci wszystkiego najlepszego :)) pozdrawiam Viola

    OdpowiedzUsuń
  3. Ech... Super się czyta Twoje posty :) Gratuluję rodzinki i cudownego daru do pisania.
    Wszystkiego najlepszego :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Dla takich chwil warto żyć!!!!Wszystkiego Najlepszego:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Szczęściaro! To po to ten fryzjer:) Witaj wśród czterdziestek!:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Wszelkiej dobroci na tą ,,40". Wspaniała rodzinka!!!. Ja bym się czuła jak w bajce i też bym się poryczała.

    OdpowiedzUsuń
  7. Aneczko, minę miałas nietęgą!!! Było warto knuć za plecami!!! Pozdrawiam Gosia Wołoszczuk!!!

    OdpowiedzUsuń
  8. no tak i ja się poryczałam.niesamowite przeżycia ,niesamowici ludzie i dlatego warto żyć.Aniu gratuluje i choc do tej 40 jeszcze chcwila już składam Ci życzenie tylko i wyłącznie samych cudownie bajecznych chwil

    OdpowiedzUsuń
  9. Wspaniała niespodzianka - masz świetną rodzinkę. I Tobie wszystkiego najlepszego.

    OdpowiedzUsuń
  10. To rodzinka Ci się udała :) Wszystkiego dobrego życzę i pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  11. A to miałaś niespodziankę. Wszystkiego najlepszego!!!

    OdpowiedzUsuń
  12. no to wszystkiego najlepszego..i zycie zaczyna sie po czterdziestce...to prawda nad prawdzami...pozdrawiam ania

    OdpowiedzUsuń
  13. Wszystkiego najlepszego!

    OdpowiedzUsuń
  14. Masz super rodzinkę.
    Można zalać się łzami czytając Twoją relację :)
    Najcieplejsze życzenia na kolejne 40-lecia :)))
    Pozdrawiam ciepło.

    OdpowiedzUsuń
  15. Nie rycz, Mała, nie rycz :-))))) tylko się śmiej jak najwięcej!
    Aniu, piękna niespodzianka, a włoskami się nie przejmuj. Ja wiele lat temu też to przechodziłam, na szczęście w styczniu i chodziłam przez trzy dni ciągle w czapce :-) Też zaczęłam od samodzielnego farbowania i byłam pomarańczowa, na drugi dzień platynowa, a na trzeci czarna. Latem, kiedy część odrosła, część się zmyła a część została miałam kolor "zgniłego mięsa"- tak to określił mój brat. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin i witaj w klubie... chociaż ja go niedługo opuszczę... ;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Wszystkiego Najlepszego :-)))
    Super ludzie, że tak Ci zorganizowali Twe święto. :-)

    OdpowiedzUsuń
  17. Rodzina na medal :))) A że się nie wydało, to jestem zaskoczona, bo u nas to nic się nie ukryje, zawsze ktoś "pęknie" :)))

    OdpowiedzUsuń
  18. Spóźnione, bo spóźnione ale najserdeczniejsze życzenia spełnienia marzeń!

    OdpowiedzUsuń
  19. Dziękuję Wam ślicznie za życzenia :)) Wprawdzie jeszcze parę dni mi do tej 40 brakuje, ale co tam... :)) Agato Adelajdo, wcale się nie spóźniłaś :))
    kasiu i Kasiu, dziękuję za uznanie dla mojej pisaniny :))
    Gosiu kuzynko, to było niesamowite :)) Niezły mieliście ze mnie ubaw :))
    A całej reszcie potwierdzam: taka rodzinka to skarb niesamowity :)) Coś takiego rzadko się zdarza, cały czas jestem niezwykle wzruszona :))
    Intensywnie Kreatywna, ja jestem zazwyczaj tak zakręcona, że właściwie to nietrudno zrobić mi niespodziankę :)) Trudność polega tylko na tym, że rzadko się z czegoś ostatnio cieszę... A z tej niespodzianki cieszę się bardzo :))

    OdpowiedzUsuń
  20. Nie wiem czy to już"po" czy jeszcze "przed" ale tak czy siak życzę Ci wszystkiego co najlepsze:)))Masz super rodzinkę:)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tonko, dziękuję :)) Jeszcze przed, cała dekada z trójką z przodu :)) Rodzinka faktycznie mi się udała :))

      Usuń
  21. Na życzenia nigdy za późno , życzę wszystkiego naj naj ...i jeszcze raz naj :) Świetną Ci imprezkę zorganizowali :)

    OdpowiedzUsuń
  22. I ja się przyłączę do pochwały rodzinki, młoda kobitka z Ciebie jeszcze:)
    pozdrawiam, Marlena

    OdpowiedzUsuń