Zaczapkowanie totalne II

Jak tytuł powyższy wskazuje, nadal pozostaję w tematyce czapkowego szaleństwa. Wzięło mnie na dobre i jakoś końca nie widać:

Granatowa (tak tak, granatowa, ale nie regulujcie monitorów, bo to aparat mi kolor prześwietlił) czapka z pierwszego zdjęcia i zielona ze zdjęcia trzeciego powstała dla moich chłopaków. Tak szybko mi je spod drutów zwinęli, że kilka dni czekałam na sposobność zrobienia im jakiegokolwiek zdjęcia.
Komplet szaro-czerwony powstał natomiast bez specjalnego przeznaczenia. Miałam trzy motki ładnej, bardzo grubej włóczki, więc bardzo byłam ciekawa efektu. Bardzo mi się podoba :))
Użyte włóczki: do granatowej przewinęłam kilka razy cienką włóczkę ze szpuli (na 99% akryl), zielona oraz kolorowa - poszłam właśnie sprawdzić etykiety, ale... NIE MAM :(( Wczoraj robiłam porządki...
Druty to dla granatowej i zielonej KP4,5, a dla szaroczerwonej KP6 (czapka) oraz proste 8mm (szalik). Nic by nie szkodziło, gdybym zrobiła ten komplet grubszymi drutami, ale takie mam w swojej kolekcji najgrubsze.

Była zrobiona jeszcze jedna czapka, ale zdjęcia jej zrobić nie zdążyłam. Wiąże się z nią dość ciekawa, chwilami komiczna, chwilami przyprawiająca o dreszcz grozy historia.

Otóż moja ciocia koniecznie zapragnęła mieć własnoręcznie zrobioną czapkę. Do tej pory dzielnie dłubała skarpetki na pięciu drutach. Jej pragnienie stało się tym większe, gdy zobaczyła na FB moje czapki. Pewnego jesiennego popołudnia umówiłyśmy się na wspólne dzierganie. Kupiła włóczkę, druty i stawiła się w gotowości bojowej. Co tu dużo mówić, ja również byłam w gotowości bojowej, gdyż koniecznie chciałam ją w ten jeden wieczór nauczyć tej niezbyt trudnej (hmmmm.....) sztuki. Pierwsza na przeszkodzie stanęła nam kupiona przez ciocię włóczka. Za cienka. Druty też. Taką czapkę to by robiła nie jeden wieczór, lecz kilka. W takim razie postanowiłyśmy, że czapka powstanie z podwójnie złożonej nitki, więc skręciłam dla cioci odpowiednie druty i przystąpiłyśmy do dzieła. Ja w tym czasie robiłam jedną z bordowych czapek, pokazywanych w poprzednim poście. W pewnym momencie moich uszu zaczęły dobiegać coraz głośniejsze odgłosy wydawane przez ciocię. Jakieś sapnięcia, syknięcia, a potem głośne: AUĆ. Tego nie należało ignorować w żadnym wypadku. Okazało się, że uszykowane przeze mnie druty kompletnie kłóciły się ze sposobem przerabiania cioci, której niewiele już było trzeba od zrobienia dziury w palcu. Nie pytajcie mnie Jak?? Po prostu technika. Ja przesuwam oczka na drucie palcami, a ona popychając czubek druta. A że moje KP mają ostre czubki, to bez bólu się nie obyło. Jeśli myślicie, że to jest ten dreszczowy moment, to jeszcze się rozczarujecie, jeszcze nie tak szybko... Na szczęście znalazłam odpowiednie druty na żyłce. A że żyłka była sztywna, się zwijała i nie chciała współpracować, to coż - wytnie się... Do tego okazało się, że jednak trzeba podpruć i wziąć jeszcze grubsze druty. W każdym bądź razie, zasiedziałyśmy się do późnego wieczora i czapki nie udało się nam w tym dniu skończyć. Rozpisałam cioci ostatni, chyba najważniejszy etap na kartce i czekałam cierpliwie na rezultat. Czekać długo nie musiałam, ciocia zgłosiła się do mnie równo po tygodniu. Z miejsca oświadczyła, że w swoim życiu już czapki nie zrobi i wyciągnęła z reklamówki swoje dzieło... Ale jeszcze zanim na nie spojrzałam, zobaczyłam na jej twarzy, a dokładniej obok zewnętrznego kącika lewego oka, ciemnoczerwony okrągły ślad. Zastanowiło mnie to, ale nie zdążyłam zapytać, gdyż jak dorośli mówią, się im nie przerywa, prawda? A ciocia moja w tym właśnie momencie, trzymając to swoje włóczkowe nieszczęście w dłoni, opowiadała, że tak się na tą czapkę zezłościła, że jak nią piz...ła (czyt.cisnęła), to mało sobie druta do oka nie wsadziła!!. I wiecie co, moja wyobraźnia okazała się w tym momencie niewystarczająca, choć dotąd na nią nie narzekałam. Za nic w świecie nie potrafię sobie wyobrazić, jak mogło do tego dojść...
Ulitowałam się więc nad ciocią i zrobiłam jej tą czapkę. Ma identyczny wzór, jak zielona z dzisiejszego zdjęcia, tylko ściągacz wąski, bez zawijania. Widzieć szczęście na twarzy bliskiej osoby - bezcenne :))
I to tyle z tej historii...

W każdym bądź razie, czapki jeszcze będą, rękawiczki dla Sis leżą i tęsknie kwiczą, zaczęte swetry również, suszy się już coś, co pokażę następnym razem (do kompletu z czapką, oczywiście), a chłopaki zgłosili swoje zapotrzebowanie na szaliki.... I to nie byle jakie. Jeden na pewno ma być niegryzący, w czarne i bordowe pasy. Drugi ma być ładny - nie ma to jak precyzja :))
Drogi Mikołaju, poproszę pod choinkę czasowstrzymywacz....